Δημητροπούλου Καλλιόπη

Αν μικρούλι σύννεφο ήμουν, θα κατηφόριζα ώς τους δρόμους της θάλασσας να τεμαχίσω τη θλίψη στην υδρόγειο, με τη φωνή της άνοιξης θα έσταζα απόδραση στο μέσα χιόνι μας και θα κλωσούσα τη μοίρα του ανθρώπου λευκή, πάλλευκη για να ζεστάνω της ζωής το κανναβάτσο...

Θα ’ρθει μια μέρα που η μάνα θα μου δένει πάλι φιόγκους στα μαλλιά και θα με στέλνει για θελήματα θα μου τραβάει η γειτόνισσα τ’ αυτί γιατί διάβαζα στεντόρεια τη νύχτα πάλι που θα μου βάζει άριστα η δασκάλα...

Γη των ωραίων λογισμών μπρούτζινη στον πυρετό του θέρους μοίρα ανέμου στα γαλανά σου άρμενα με το τραγουδισμένο αίμα στα φουσκούνια στους καλαμιώνες σου εστίλβωσες την πέτρα...