Ποταμός

Νανουρίζω το παιδί στην αγκαλιά μου ώσπου να περάσουν οι σκοτεινές ώρες ώσπου να μάθει απ’ τους φόβους να γεμίσει ελπίδα μέχρι να ρθει το πρωί...

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Κάποια από τα συνθήματα στους τοίχους, κάποια τραγούδια δίχως υπογραφή, όλα τα λόγια που φέρουνε ψυχή, όλη η θλίψη από τους μύθους...

Δύο φίλοι, νέοι, χωρίς προοπτικές, παγιδεύονται σε ένα μπαρ όταν χτυπάει την πόλη μια σφοδρή κακοκαιρία ...

Why I am here? Αναρωτιέται καθημερινά η κυρία από την Νεάπολη Εξαρχείων όντας σε μια ξένη πόλη άγνωστη μεταξύ αγνώστων χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα των κατοίκων της και βιώνοντάς την με κέντρο τον χώρο διαμονής της, το ‘’Sara en Berlin’’...

Οι γιορτές μάς ενώνουν...

Οι καθημερινές μας δραστηριότητες μας εκτυλίσσονται σε ένα συνδυασμό απτικού και ψηφιακού χώρου...

Ένας άνδρας μένει βουβός...

21 αφηγηματικές σεκάνς Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 είναι μια μέρα που σημαδεύτηκε από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και τη μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών/τριών...

Με μια γλώσσα αιχμηρή, χειρουργική όπως και στα ποιήματά της, η Μαρία Κοπανίτσα ανατέμνει εδώ, χωρίς παραχωρήσεις, μεγάλα και εν μέρει απύθμενα θέματα της ζωής: συμβατικούς και αντισυμβατικούς έρωτες, ασθένειες, πόνο και ηδονή, στιγμές θανάτου, αναμνήσεις, γονείς και οικογενειακές ιστορίες, τους ξένους μέσα στην προσωπική ζωή...

Με λες φτωχοδιάβολο, weirdo, τσουλίτσα, φουκαρά, καμένο χαρτί...

Ζούμε στην εποχή της απενοχοποιημένης χυδαιότητας...

Με λες φτωχοδιάβολο, weirdo, τσουλίτσα, φουκαρά, καμένο χαρτί. Καταναλώνω τσάμπα οξυγόνο μού είπες, ενώ ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα και μου περνούσες χειροπέδες.

Οδός Σόλωνος, οδός ονείρων συλλογικών και ατομικών...

Την πρώτη φορά που ανέβηκε στον Έβρο ο φωτογράφος Αντώνης Πασβάντης, μαγεύτηκε τόσο που υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει...

Ξαπλωμένη, με τα πόδια στους αναβολείς, μια νεαρή γυναίκα παρατηρεί την αρχόμενη φαλάκρα του δρ...