Νεοελληνικό δοκίμιο - Ερμηνεία και κριτική

Η κρίση του AIDS τη δεκαετία του 1980 διέκοψε αιφνίδια την ιστορική ουτοπία και τις γιορτές της σεξουαλικής απελευθέρωσης, και εγκατέστησε έναν φαινομενικά μόνιμο ορίζοντα μελαγχολίας και θρήνου που άρθηκε, σχεδόν οριστικά, με τις φαρμακευτικές εξελίξεις στα μέσα της δεκαετίας του 1990, αποτρέποντας συχνά την πολιτισμική ταύτιση με αυτούς που χάθηκαν...

Γιατί δεν λέμε στους ανθρώπους πόσο τους αγαπάμε, πόσο τους εκτιμάμε, πόσο τους θαυμάζουμε όσο ζούνε; Κάθε φορά η ίδια ιστορία...