Το επετειακό λεύκωμα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Στέλιου Παρασκευόπουλου με τίτλο: «50 Χρόνια Δημοκρατίας μέσα από τα Πρωτοσέλιδα των Εφημερίδων (1974-2024)», συνιστά ένα σπουδαίο συγγραφικό και εκδοτικό εγχείρημα αφιερωμένο στην επέτειο των 50 χρόνων της Μεταπολίτευσης. Είναι βασισμένο στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων που κυκλοφόρησαν το 1974 έως σήμερα και παρουσιάζει μέσα από τη σύντομη ιστορική εισαγωγή του, το αρχειακό υλικό των επιλεγμένων πρωτοσέλιδων και το αναλυτικό χρονολόγιο, όλα τα γεγονότα με ιστορική, πολιτική και κοινωνική αξία αλλά και επιδραστικότητα στον βίο της χώρας μας. Όπως σημειώνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του: […] «Στην πεντηκονταετία τής Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας (1974-2024), έγιναν σημαντικά γεγονότα με ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον. Δεν σημειώθηκαν, βέβαια, κοσμοϊστορικά γεγονότα που ενδεχομένως θα άλλαζαν τον ρουν της ελληνικής Ιστορίας – όπως συνέβησαν σε προηγούμενες πεντηκονταετίες στην Ελλάδα. Δεν έγιναν νικηφόροι ή ηττημένοι πόλεμοι, απώλειες ή προσαρτήσεις εθνικών εδαφών, αφανισμοί πληθυσμιακών ομάδων (γενοκτονίες), πραξικοπήματα, επαναστάσεις, εμφύλιες έριδες, πολιτικές μισαλλοδοξίας, δικτατορίες και λοιπά. Ωστόσο, τα γεγονότα που κατέγραψε η δημοσιογραφική ματιά μέσα στην 50ετία, συγκεντρώνουν μεγάλη πολιτική, οικονομική και κοινωνική αξία – πολλά δε εξ αυτών κατέλαβαν ξεχωριστή θέση στη συλλογική εθνική ιστορική μνήμη.» […] […] «Από την αρχή της εφηβικής μου ηλικίας, που στο μυαλό μου δεν είχε μπει καν η ιδέα της δημοσιογραφίας, είχα μια σχέση έρωτα με την εφημερίδα. Δεν ξέρω ποια μπορεί να ήταν ακριβώς τα γητέματά της που με έθελγαν, σε σημείο τέτοιο που να μην μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα χωρίς αυτήν – ιδίως τα Σαββατοκύριακα που κυριολεκτικά τής αφοσιωνόμουν ολοσχερώς καθώς ο ελεύθερος μαθητικός μου χρόνος ήταν περισσότερος. Μπορεί να ήταν η διαπεραστική μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού που ανέδιδε, το μελανωμένο αποτύπωμά της που άφηνε στα δάκτυλα των χεριών, ο τριζάτος ήχος που απελευθέρωνε από τα σπλάχνα της κάθε φορά που ξεφυλλιζόταν και διπλωνόταν. Μπορεί να ήταν ακόμη η ανεξάντλητη περιβολή της και η συνεχής νεότητά της· κάθε μέρα με καινούργια φορεσιά και φρέσκο πρόσωπο, είχε κάτι νέο να σου πει – που το αγνοούσες. Είχε κάτι ενδιαφέρον να σε μάθει – που δεν το ήξερες. Και σε ταξίδευε. Σου έβγαζε το μυαλό έξω από το σπίτι και τη γειτονιά σου, και σε βάδιζε στην πόλη σου. Σε προχωρούσε στη χώρα σου, σε έτρεχε σ’ όλον τον κόσμο…» […]