Ομαδοποιημένα σε τρεις ενότητες (Μαθητεία, Αντικαθρεπτισμοί και Ταυτότητα) τα ποιήματα του Τάσσου Παγιασλή στο σύνολό τους συγκροτούν μια μεστή μαρτυρία και πρόταση για ουσιώδη σύγχρονα υπαρξιακά ζητήματα. («…Δουλειά μελλοντικών αρχαιολόγων/ να μας ξεθάψουν / και / στην ερμηνεία μας να θρηνήσουν. -Πισσόλακκος»). Άποψή του -την οποία εκφράζει με σαφή, στοχαστική, δωρική γραφή και προσβάσιμες, έξυπνες, ουσιώδεις ποιητικές αναφορές είναι η ανάξια και άχρηστη στάση τού ανθρώπου της εποχής μας αλλά και η ευθύνη που έχει απέναντι στο συνολικό Είναι (ως άτομο και ως κοινωνία). (Στεφάνι έπλεξα τ’ ακάνθινά σου χείλη. / Τα φόρεσα. / Τα φίλησα. / Μάτωσα. / Σε σκότωσα. / Κι ύστερα μέθυσα / στον γάμο κάποιου. -Ακάνθινα Χείλη) Η συλλογή «ΑΓΟΥΡΟΣ» μας αφορά. (… Όσο κι αν ελεύθερος πετάς/πάντα σκλάβος των φτερών σου./Υπό εξαφάνιση μέσα στο σμήνος./Τεκμήριο μοναξιάς. -Η Νανόχηνα Β) επειδή καταδεικνύει το τραγικό αδιέξοδο που δημιουργείται από τη λανθασμένη επιλογή του ανθρώπου, όταν στήνει τη ζωή του μονόπλευρα, υπηρετώντας και αντλώντας μόνο τον ευδαιμονισμό της, χωρίς αυτόν τον ευδαιμονισμό να τον αντιδιαστέλλει με τον καταλύτη του, τον Θάνατο, τον οποίο ο άνθρωπος συναντά αμέτρητες φορές -σε μια ατέλειωτη αλληλοδιαδοχή- αφού ο προορισμός της κάθε στιγμής (το παρόν) είναι να πεθάνει μπροστά στην καινούργια στιγμή (το μέλλον). Έτσι ο πολίτης παραμένει αμαθής, απομονώνεται, με συνέπεια να εισπράττει ολόκληρο το τίμημα του Γολγοθά του (άγχος, ερημιά, κατάθλιψη, φυγή, υποδούλωση). Αντίθετα η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας προκαλεί δράση για τη δράση, εγείρει αίσθημα χωρίς καιροσκοπισμό, μεταβάλλει το εφήμερο σε χρήσιμο, είναι Γνώση που δημιουργεί μιαν άλλη ποιότητα και συνθήκες ζωής σε όλες τις εκδηλώσεις της (έρωτα, ανθρώπινες σχέσεις και δράσεις, θεσμούς, ιδέες, στόχους κ.τ.ο.) (Σταγόνες ιδρώτα στο τσιμέντο/Στις χαραμάδες τριανταφυλλιά/Μπλε ουρανός/Το μεταξύ μας νερό/Κοκκινίζει/Χείλια φιλιά φιλί/Ο αχός της ανάσας. -Διαφθορά) Γιάννης Πλαχούρης