... Ἦτον ἡ στιγμὴ ἐκείνη, ὅτεν ἡ αὐλόθυρα ἤνοιξεν, διὰ νὰ εἰσέλθῃ ὁ ἐκκεντρικὸς γέρων μετὰ τῆς γκλίτσας ἀπὸ ἀγριόξυλο πουρναριοῦ, ἤν καιρὸν πλέον εἶχεν προμηθευθῆ εἰς κάποιαν ἐξόρμησίν του εἰς τὸ σκιερὸν Ποικίλον ῞Ορος· βουνὸ ὅπερ ἐφάνταζε γίγας τοῦ σκότους εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἄνωθεν τοῦ Ζεφυρίου. Τὸ μελαγχολικὸν ἐρυθρὸν φῶς τῆς Κεραίας ἦτον ὁ μόνος ὑπασπιστὴς ζωῆς εἰς τὰ αἰνιγματικὰ δάση τῶν πιτύων καὶ τῶν κυπαρίσσων ἐν ταῖς παρυφαῖς τοῦ δάσους... Τὸ Πνεῦμα πάνω ἀπ’ τὸ Ζεφύρι ... Τὰ φθινοπωρινὰ φύλλα τῶν κυπαρίσσων εἰς τὰ σκωριασμένα κηγκλιδώματα τῆς στοιχειωμένης, παρατημένης παιδικῆς χαρᾶς ἀπέναντί μας, ἐσύρθησαν ἀργὰ εἰς τὴν νυκτερινὴν σιγαλιάν, κι αἱ τρίχες εἰς τοὺς ὤμους μου εἶχον ὀρθωθῆ ὥρα πλέον. Ἐν τῷ βάθει, ἡ πόλις τῶν ᾿Αθηνῶν ἐβυθίζετο εἰς τὴν ἀγκάλην τῆς νυκτός, μὰ ἡ ἱστορία, καὶ τὰ ὕποπτα ἐκεῖνα λόγια τοῦ παπποῦ, τὸν σκότον καὶ τὰ ῥιγηλὰ ὑπουργήματα τοῦ φόβου ἐντός μας, μονάχα τὰ ἀφυπνοῦσαν. Κάτι ἰδιαίτερον εἶχεν ἐτούτη ἡ ἱστορία... Οἱ κλέφτες τῆς Σελήνης Στὸ δυστοπικὸ σκηνικὸ τῶν Δυτικῶν Προαστίων, οἱ φτωχογειτονιὲς κι οἱ πικραμένοι πρωταγωνιστές τους ντύνονται τὸ πέπλο τῆς μελαγχολίας, σ’ ἕνα ταξείδι μιᾶς ἀλλοτινῆς ἐποχῆς καὶ μιᾶς γλώσσας λησμονημένης.