Η Ανάφη ξεκίνησε να είναι τόπος εξορίας την εποχή της στρατιωτική δικτατορία του Θ. Πάγκαλου. Σε αυτό το άγνωστο μέχρι τότε νησί μαρτύρησαν πολλά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, αλλά και απλοί αγωνιστές του λαού. Η μακροχρόνια απομόνωση, ο πόλεμος νεύρων, οι στερήσεις, που έφταναν ακόμα και στην παρακράτηση της αλληλογραφίας και του επιδόματος, δεν μπόρεσαν να λυγίσουν τους πολιτικούς εξόριστους στον ξερόβραχο της Ανάφης. Αντίθετα, τους ατσάλωσαν και τους οδήγησαν σε ποιοτικό άλμα στη διαμόρφωση του κομματικού και αγωνιστικού χαρακτήρα τους. Στις σελίδες του βιβλίου που κρατάει ο αναγνώστης στα χέρια του, ο Νίκος Τζαμαλούκας, μέσα από τις αναμνήσεις του για τα χρόνια που πέρασε εξόριστος στην Ανάφη, μας μεταφέρει τα βάσανα, τις αγωνίες, αλλά και τη θέληση των εξόριστων να αντισταθούν και να βγουν νικητές ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, όπως ήταν η δοκιμασία της πείνας του 1941.