Το αισθησιακό υποχωρεί και τελικά χάνεται μπροστά στο ιδεατό. Τα εξωτερικά στοιχεία γίνονται εσωτερικά. Το ιδανικό θεωρείται όλο και πιό πολύ με τα μάτια της φαντασίας, τα μάτια του νού, παρά με την πραγματική όραση που ο ρόλος της γίνεται καθαρά πρακτικός: Μας βοηθάει να διαβάσουμε τις νότες, ευθύς όμως και ο ήχος γεννηθεί τα μάτια παύουν να έχουν σημασία, όπως παύει να έχει και ο έξω κόσμος.