Προσπαθώντας από τον εαυτό μας να βρούμε τον πυρήνα της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου γενικότερα, θεωρούμε ότι διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο η οπτική του, που δεν είναι καθόλου ξέχωρη από τα πρότυπά του και εκείνα δεν είναι καθόλου ξέχωρα από τα βιώματά του. Στη συνέχεια οι πράξεις που πατάνε κατ’ εξακολούθηση στα πρότυπά του, του γίνονται τρόπος ζωής ή αν προτιμάτε συνήθεια. Η συνήθεια έγραψε νομίζουμε ο Αριστοτέλης ότι δημιουργεί μία δεύτερη φύση στον άνθρωπο και άρα όπως γνωρίζουμε το να πράττει κανείς σύμφωνα έστω και με τη δεύτερη φύση του, τον χαροποιεί κιόλας έστω σε έναν βαθμό. Έτσι ένας άνθρωπος μία αρνητική κατάσταση για τον ίδιο ή την οικογένειά του ή και την κοινωνία του στον κοινό του βίο με τους γύρω του μπορεί να την αντιμετωπίσει από την οπτική που έχει ως άνθρωπος για το κάθε γεγονός, δημιουργικά ή καταστροφικά. Το σημαντικό όμως αποτέλεσμα αυτών των δύο χονδρικά συμπεριφορών, συμπεριφορών δηλαδή με πολλές διαβαθμίσεις, είναι ότι η δημιουργική αντιμετώπιση κάνει τον άνθρωπο ανεξάρτητα από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη ζωή του κυρίαρχα καλύτερο, ενώ η καταστροφική συνήθως χειρότερο. Όταν ο κάθε άνθρωπος μιας κοινωνίας μπορεί και βελτιώνεται, αντιστοίχως σε κάποια κλίμακα βελτιώνεται και η κοινωνία που αποτελεί οσοδήποτε μικρό μέρος της.