Χρόνοι θανάτου, αιώνες θανάτου συνωστίζονται μπροστά μας. Οι νεκροί δεξιώνονται τους ζωντανούς κι εμείς βιώνουμε τις χιλιετίες της νεκυίας. Είναι τόσο πυκνός αυτός ο κόσμος που δεν έχει χώρο να κινηθείς, μήτε να αναπνεύσεις. Περπατούμε πάνω από χιλιόχρονους τάφους που έκλεισαν μέσα τους τόσους και τόσους που ήταν κάποτε άνθρωποι. Όμως η μέρα είναι ηλιόλουστη. Ένα φως διαχρονικό που αντιμάχεται από κτίσεως κόσμου τον θάνατο απλώνεται παντού. Μεταμορφώνεται η θλίψη του τοπίου κι η σκέψη του θανάτου γίνεται στοχασμός για τη ζωή, μια νότα που παίζει διαρκώς με την αιωνιότητα.