«… Τὸ διήγημα, ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ εἴδη τῆς ἀφηγηματικῆς πεζογραφίας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἕναν ἰδιόμορφο συνδυασμό, αὐτὸ τῆς λιτότητας ὡς πρὸς τὴν ἔκταση καὶ τῆς πυκνότητας, τόσο ὡς πρὸς τὸ γλωσσικό, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὸ ἀφηγηματικὸ περιεχόμενο. Ὁ βαθμὸς δυσκολίας ἔγκειται, στὸ νὰ κατορθώσει ὁ διηγηματογράφος νὰ περάσει ἀπὸ τὸ εἰδικό, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐξιστόρηση κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος, στὸ γενικό, ποὺ εἶναι ἡ ψυχογράφηση τοῦ πρωταγωνιστὴ καὶ τῶν ἠθικῶν ἢ κοινωνικῶν παραμέτρων ποὺ τὸν ἐπηρεάζουν. Πράγμα ποὺ προϋποθέτει, σωστὴ ἀρχιτεκτονικὴ διάρθρωση στὸ κείμενο καὶ εὐγλωττία στὴ χρήση τῆς γλώσσας. Ἡ ἐκφραστικὴ ἀπόδοση τῆς σκέψης πρέπει νὰ ὑπηρετεῖ πρωτίστως τὴ γλωσσικὴ ἀποτύπωση καὶ αἰσθητικὴ …»