Τον Ιούλιο του 2021 ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής μού έκανε μιαν από τις μεγαλύτερες τιμές που έχω αξιωθεί στη ζωή μου, όταν με κάλεσε να συμμετάσχω στα κείμενα για την ταινία του με τίτλο Ζάκρος. Τον Ιούλιο (και κυρίως τον Αύγουστο) του 2022, όταν το τελικό μοντάζ ήταν περίπου στη μέση, αξιοποίησα μιαν ανάπαυλα μερικών ημερών κι έγραψα αυτό το βιβλίο, ένα αφηγηματικό δοκίμιο στο οποίο θα δώσω τώρα την ακόλουθη περιγραφή, κάτι σαν teaser, μήπως προσελκύσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη: είναι ένα ημερολόγιο εργασίας από τα τελευταία γυρίσματα, τη σύνταξη των κειμένων και την περιπέτεια του μοντάζ∙ είναι επίσης μια απόπειρα στοχασμού πάνω στον τρόπο του Κουτσαφτή, έτσι όπως αυτός πραγματώνεται σε όλο το έργο του, με τη Ζάκρο ως κεντρικό παράδειγμα, και με αναφορές σε μερικούς σημαντικούς κινηματογραφιστές, που νομίζω ότι φωτίζουν την υπόθεσή μου∙ αλλά είναι και μια ερωτική εξομολόγηση / ομολογία πίστεως στην τέχνη του σινεμά γενικότερα. Δεν αποκλείεται να είναι κι άλλα. Όλα αυτά, όμως, ελπίζω ότι είναι κυρίως ο δικός μου τρόπος να πω στον σκηνοθέτη ένα ευχαριστώ για τα δώρα.