Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού με τους αναγνώστες της ποίησης και την ποίηση, ίσως, την ίδια, με τα χαμένα κλειδιά των μυθιστορημάτων και τις δυσκολίες των ηρώων που ήταν της μόδας, ένα πρόσωπο που χάνεται μέσα στο παλίμψηστο του πλήθους, το άταφο πένθος και τους νεκρούς στον έρωτα που πρέπει να κηδεύονται. Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού στο Hotel Amalia με τους φίλους του Allen Ginsberg και τον ποιητή που τσαντίστηκε πεθαίνοντας και ήθελε λίγο όψιμο κρέας, με τις νεκρές φύσεις των τηλεφωνημάτων παλαιού τύπου και τα διαμοιρασμένα ιμάτια του ουρανού στα ξέφωτα των πολυκατοικιών. Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού στο καμπαρέ της ποίησης με τους γραμματοκομιστές και το ίδιο άτομο που δεν θυμόταν καν, αστεία με πολλές ομοιοκαταληξίες και χωρίς προσωπικότητα, με τον ατζέντη της Άντζελας και τον φυλακισμένο, την αξιωματική σχέση του έρωτα με την απιστία, το χαλασμένο ρολόι της ιστορίας που τρικλίζει σαν μεθυσμένη χορεύτρια. Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού με το σκέλεθρο του εικοστού αιώνα και τις αναμνήσεις των αναμνήσεων, το σώμα που έμοιαζε με ήχο ορχήστρας που κουρδίζεται, μ’ αυτούς που μπήκαν σ’ ένα μπαρ και βγήκαν δέκα χρόνια μετά, εγκάτοικοι διαμερισμάτων που παρατηρούν περίπτερα υπό γωνία. Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού με τους ανέμους και το σώμα του κόσμου που πεθαίνει, με τις πολυκατοικίες που κατεβαίνουν στο Καβούρι με τα τακούνια, μ’ αυτούς που θυμούνται τον Ισίδωρο Ισιδωρόπουλο και βλέπουν το φεγγάρι περιχυμένο με βιτριόλι με τον οισοφάγο κατεστραμμένο και τα σπλάχνα καμένα. Πενήντα πέντε ανύπαρκτα ραντεβού με τις χειρονομίες της νεότητας και τις βεβαιότητες της ηλικίας (ή το αντίστροφο) στον αρχαιολογικό χώρο των λέξεων, στην οδό Ιπποκράτους με το άλογο του κράτους της, στα νησιά με την αντικειμενική αλήθεια του τσιμέντου και τα σύννεφα που τα τραβάνε από τη μύτη τα κρουαζιερόπλοια.