Ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες, όπου όμως μόνιμη είναι η δυσαρέσκεια, η κριτική για αδικίες, ανικανότητα και διαφθορά της κάθε Κυβέρνησης από το σύνολο της αντιπολίτευσης και από την πλειοψηφία των πολιτών. Διάχυτη είναι η αίσθηση όλων των πολιτών ότι το σύστημα δεν δουλεύει, για αυτό και η τεράστια αποχή από τις κάλπες. Η θέση της σημερινής Δημοκρατίας ότι η όποια σχετική πλειοψηφία των πολιτών ορίζει το δίκαιο, οδηγεί κατευθείαν πίσω στη ζούγκλα, όπου ο δυνατός, οι πολλοί έθεταν το δικό τους δίκαιο στην κοινότητα. Γι’ αυτό τη σημερινή δημοκρατία, την ονομάζω “Δημοκρατία της ζούγκλας”. Η δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης των κυβερνήσεων, από την εποχή του Περικλή μέχρι σήμερα, είναι δυστυχώς μία εντελώς λάθος διαδικασία, με εγγενείς αδυναμίες- παθογένειες που οδηγούν τελικά την πραγματική πλειοψηφία των πολιτών, να αισθάνεται αδικημένη, καταπιεσμένη, δυστυχής. Έτσι η σημερινή “Δημοκρατία της Ζούγκλας”, απέτυχε να ικανοποιήσει το βασικό πρόταγμα του “Κοινωνικού Συμβολαίου”, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η δημιουργία των ανθρώπινων κοινωνιών. Ταυτόχρονα η συνεχής εναλλαγή κυβερνήσεων, μέσα από τις εκάστοτε πλειοψηφίες και η εναλλαγή λύσεων, οδηγεί σε λογικό άτοπο, καθώς δεν είναι δυνατόν η άριστη λύση να είναι πότε αριστερά και πότε δεξιά και πάντα να είναι η άριστη. Η “Δημοκρατία του Δικαίου” η “Δικαιοκρατία”, που προτείνεται μέσα από το βιβλίο μου, έχει βασικό της στόχο να βρίσκει το απόλυτο δίκαιο, την άριστη λύση για το κάθε πολιτικό πρόβλημα, τη “Λύση του Θεού” όπως την ονομάζω. Τη λύση που θα ικανοποιεί όλους τους πολίτες μιας κοινωνίας ταυτόχρονα. Με την έννοια αυτή η “Δικαιοκρατία” είναι το επόμενο ψηλότερο σκαλοπάτι της Δημοκρατίας 2.500 χρόνια μετά την Δημοκρατία του Περικλή.