Είναι μορφές αντρικές, καθιστές και ακίνητες. Απέναντι σε κάτι ανήκουστο, ανίκητο, τρομερό και υγρό σαν τον ύπνο. O Bach απέναντι στην Aria του. Ο κόμης Hermann Carl von Keyserling κοιτώντας κατάματα τον ύπνο. O Johann Goldberg του κρατούσε συντροφιά κατά τη διάρκεια της νύχτας, παίζοντας μουσική από το διπλανό δωμάτιο και κοιτούσε έναν τοίχο. Ο Αινείας στην Καρθαγένη κοιτά μία ζωγραφιά, στον ίδιο τοίχο, όπου ένας κόσμος γκρεμίζεται και ένας άλλος γεννιέται. Ο Βιργίλιος, όπως πάντα, κοιτούσε την δουλειά του. Ενώ, περίπου την ίδια εποχή με τον Bach, μια γυναίκα, στο Κυότο, η Tokuyama Gyokuran, κοιτούσε, πότε αριστερά και πότε δεξιά, τον αέρα να ανθίζει ανάμεσα στα πινέλα και τα υπογάλαζα, διάφανα, εύθραυστα ποιήματά της, που αρνούνταν και δεν επέτρεπαν στα πέδιλα του φθινοπώρου, όπως και στην ψύχρα του γιαπωνέζικου πρωινού φωτός, να εισέλθει, παρά μόνο μέσα απ’ τους λεπτούς, συρόμενους, ζωγραφισμένους τοίχους των χαρτιών της, των χεριών της τις ανύπαρκτες και ανεξίτηλες ορχιδέες, των δαχτύλων της την απαράμιλλη νυχτερινή ευγλωττία, των ονείρων της τους ήρεμους αστραγάλους. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που, άλλοτε ή αλλού, το είπαν και νύξ πολύως. αυτή είναι όλη η φυσική μου ο ποιητής την δύση: πετώντας λέξεις γλιστρώντας πουλιά κοφτερά χαϊδεύοντας σύννεφα προς το μεγάλο αυτί του κόσμου Ραγδαία λήθη Απελπισμένη η σελήνη στα απροσπέλαστα σύννεφα Ασκαρδαμυκτί: ο απελέκητος δρυς της ύπαρξης