Άνθρωπε σήκω τη ματιά πέτα τις παρωπίδες να δεις ότι κηδεύονται στο χρόνο οι ελπίδες για έναν κόσμο πιο καλό κόσμο λευτερωμένο από θανάτους κι οδυρμούς με αρετή πλασμένο κι έρχονται να σε καταπιούν λυγμοί κι απελπισία δαίμονες που σφυρίζουνε σε κάθε κοινωνία. Άνθρωπε ρίξε μια ματιά και βάλε στο μυαλό σου πως κάθε μέρα μπαίνουνε μαχαίρια στο πλευρό σου που χύνουν δηλητήριο τα σπλάχνα σου νεκρώνουν και τα μαρτύρια που ’ρχονται όλο και μεγαλώνουν γίνονται άγριοι κεραυνοί κύματα στα πελάγη και η αδιαφορία σου τον όλεθρο παράγει. Έγινε υπερφόρτωση της γης και δεν τ’ αντέχει πολλές φουρτούνες έρχονται και συφορές θα έχει. O πληθυσμός αυξάνεται πάνω της κάθε χρόνο μ’ ογδόντα ’κατομμύρια και προκαλεί τον πόνο με όσα τη φορτώνουμε και την ταλαιπωρούμε και σ’ έναν ερημότοπο σε λίγο θα τη δούμε. Θα ’ρθει στιγμή να μην μπορεί ν’ αντέξει το φορτίο κι ανήμπορη θα περπατά στη λάβα και στο κρύο. Το γάλα της δε θα αρκεί να θρέψει τα παιδιά της κι απ’ το σκοτάδι θα φανεί η μαύρη συφορά της. Δάση της θα εκριζωθούν για νέες καλλιέργειες σ’ όλα τα κράτη θ’ απλωθούν παράνομες ενέργειες για να παράγουν τρόφιμα να θρέψουν τα κορμιά τους όλους τους εργαζόμενους και τα μικρά παιδιά τους θ’ αυξήσουν την αλίευση τα ψάρια θα τελειώσουν θάλασσες λίμνες ποταμοί δε θα ’χουν πια να δώσουν τροφή για να συντηρηθούν άνθρωποι πεινασμένοι απόκληροι της μοίρας τους φτωχοί κι απελπισμένοι. […]