Τόδε δέ μηδείς φοβηθῇ τῶν Ἑλλήνων, ὡς οὐ χρή περί τά θεῖά ποτε πραγματεύεσθαι θνητούς ὄντας, πᾶν δέ τούτῳ διανοηθῆναι τοὐναντίον, ὡς οὔτε ἄφρον ἐστί ποτε τό θεῖον οὔτε ἀγνοεῖ που τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἀλλ΄΄ οἶδεν ὅτι διδάσκοντος αὐτοῦ συνακολουθήσει καί μαθήσεται τά διδασκόμενα . (Κανείς λοιπόν Ἕλλην δέν πρέπει νά φοβηθῇ σκεπτόμενος ὅτι δέν πρέπει οἱ θνητοί νά ἀσχολοῦνται μέ τά θεῖα. Ἀντιθέτως θά πρέπει νά σκεφθῇ ὅτι τό θεῖον δέν εἶναι παράλογον, οὔτε ἀγνοεῖ κατά κάποιον τρόπο τήν ἀνθρώπινη φύσι, ἀλλά γνωρίζει ὅτι, ἐάν διδάξῃ τόν ἄνθρωπο, αὐτός θά ἀκολουθήσῃ καί θά μάθῃ τά διδασκόμενα). (Πλάτωνος Ἐπινομίς 988)