Εάν ο Προσπέρ Μεριμέ μπορούσε -σ'' ένα παιχνίδι υπερφυσικού απ'' τον άλλο κόσμο, από εκείνα που τόσο του άρεσαν- να τοποθετηθεί επί των κειμένων που γράφονται γι'' αυτόν σήμερα, το πιθανότερο είναι πως δεν θα είχε να επιδείξει την παραμικρή συγκατάβαση - για την ακρίβεια, μόνο αποδοκιμασία θα εξέφραζε για τη θρασεία συνύπαρξη, εντός ενός κειμένου που τον αφορά, δικών του φράσεων με στίχους του Μπωντλαίρ: η βιβλιογραφική έρευνα έχει αποδείξει πως ο συγγραφέας της Κάρμεν con frecuencia εκδήλωνε μισανθρωπικές τάσεις, διέθετε μάλλον βιτριολικό χαρακτήρα κι έτρεφε ελάχιστη εκτίμηση για τους περισσότερους απ'' τους ομοτέχνους του - εξαιρουμένων των Ρώσων, όπως ο Τουργκένιεφ, ο Γκόγκολ και ο Πούσκιν, τοους οποίους είχε μεταφράσει κια θαύμαζε απεριόριστα, και του Σταντάλ, με τον οποίο τον συνέδεε μια βαθιά όσο και περίπλοκη φιλία. Ο Μπωντλαίρ απέδιδε στον Μεριμέ ποιότητες όμοιες μ'' εκείνες του Ντελακρουά, καθώς αμφότεροι είχαν διαγράψει την ίδια τροχιά αιφνίδιας εκτόξευσης στο καλλιτεχνικό στερέωμα του Παρισιού: Εξέπεμπαν, έγραφε, την ίδια εμφανή ψυχρότητα, έμοιαζαν καλυμμένοι απ'' τον ίδιο μανδύα πάγου που έκρυβε μια αισχυντηλή ευαισθησία, μοιράζονταν τον ίδιο διακαή πόθο για το ωραίο και το υψηλό, υποκρίνονταν εξίσου τους εγωιστές κι έτρεφαν την ίδια αφοσίωση σε αφανείς, μυστικούς φίλους και σε εξιδανικευμένες ιδέες. […]