Είχα το βιβλίο στα γόνατα, μισοξαπλωμένη στον καναπέ. Όπως κάνω συνήθως. Χαμογελούσα. Κάτι στο κείμενο με γέμιζε χαρά και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου. Όπως κάνω συνήθως. Ενώ ετοιμαζόμουν να σου μιλήσω, άκουσα ένα χαρχάλεμα στην κουζίνα και στράφηκα ξαφνιασμένη. Και τον είδα με μια κατάμαυρη κάπα να ξεπροβάλλει στο σαλόνι. Κλέφτης, σκέφτηκα. Μα μέσα από την κουκούλα του φάνηκε τότε ένα φλεγόμενο κρανίο. Η κραυγή μου έγδαρε τον λαιμό μου. «Κορίτσι μου», είπες, κρατώντας ακόμα το χέρι μου στο δικό σου. Κι έμεινα εκεί, ξαπλωμένη δίπλα σου στο κρεβάτι, ήσυχη πως όλα θα πάνε καλά. Όπως κάνω συνήθως.