[...]Η ιδέα της αυτοενθύμησης - η "συνειδητότητα", σε μεγαλύτερη κλίματα - κυρίαρχη ιδέα στο σύστημα των Γκουρτζίεφ - Ουσπένσκυ, για τον Ρόμπερτ Έρλ Μπάρτον γίνεται ο καμβάς που πάνω του υφαίνει αριστοτεχνικά ολόκληρη τη διδασκαλία του. Με θαυμαστό και κυρίως συναισθηματικό τρόπο, ο κ. Μπάρτον, ακούραστα επισημαίνει ότι είναι η αυτοενθύμηση με την οποία κάνουμε ολόκληρη τη ζωή μας τέχνη, την ευγενική τέχνη της αυτοενθύμησης, πετυχαίνοντας έτσι η θεία διόδευση - από τη θνητή μας φύση στην αθάνατη. Τί είναι όμως αυτοενθύμηση; Αυτοενθύμηση είναι η υψηλή κατάσταση που ερχόμαστε για μια στιγμή, μετά την ταυτόχρονη επίγνωση του εαυτού μας και ενός ή περισσότερων αντικειμένων γύρω μας, των συναισθημάτων ή των σκέψεών μας. Πρόκειται για την ίδια ιδέα που στους βουδιστές ονομάζεται "προσήλωση" και στην ορθόδόξη εκκλησία "προσκόλληση". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι είδος διαλογισμού που μας ενώνει όμως ενεργητικά με τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής. Η ιδέα αυτή θα σου γίνεται περισσότερο οικεία, προχωρώντας από κεφάλαιο σε κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, ενώ συγχρόνως θα σιγουρεύεσαι και συ ο ίδιος για τη μηχανική φύση του ανθρώπου και την τραγικότητα του ύπνου του.[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)