Είχαμε ένα ασημένιο κρεβάτι, χάρτινα φωτιστικά στο ταβάνι και παντού σχεδόν πίνακες. Όταν το σπίτι ήταν άδειο, είχαμε στο ισόγειο κι ένα ινδιάνικο tepee˙ είχαμε ένα αυτοκίνητο πορτοκαλί, τα πορτρέτα σου, που σου ’χα φτιάξει, στους τοίχους –ήμουν απένταρος και συνάμα πλούσιος πάρα πολύ– είχαμε σόμπες υγραερίου –δύο άσπρες με σήτα μπροστά και μια επίσης πορτοκαλί, ελληνικής μάλλον κατασκευής–, ένα τραπέζι στην κουζίνα και τρεις καρέκλες. Κι εσύ ήσουν στην κρεβατοκάμαρα, στο ψυγείο, στο μπάνιο, στις σκάλες και στην εξώπορτα – ήσουν παντού. Σαν χείμαρρος που όλα τα παρασέρνει και σαν λουλουδάκι στο πεζοδρόμιο, η λεπτομέρεια και η γενικολογία μαζί.