Η παρούσα εργασία επιχειρεί να διερευνήσει με τις αρχές και τις μεθόδους της λαογραφίας και των ευρύτερων ανθρωπολογικών σπουδών τους μετασχηματισμούς και τις αναπαραστάσεις του χώρου σε μια ορεινή κοινότητα, τη Δημητσάνα Αρκαδίας. Πρόκειται για μετασχηματισμούς που σχετίζονται κυρίως με την ανάδειξη του ορεινού, αλλά και ευρύτερα του αγροτικού, χώρου σε διάφορες μορφές μεταπαραγωγικής υπαίθρου. Η λαογραφία, αξιοποιώντας την πλούσια ερευνητική της παράδοση, τη γνώση και την εμπειρία που συσσώρευσε στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και την όλο και πιο ώριμη συνομιλία της με τις άλλες ανθρωπολογικές επιστήμες, μπορεί να συνεισφέρει στη μελέτη των κοινοτήτων του ορεινού χώρου μελετώντας τες όχι μόνο ως πυρήνες των παραδοσιακών κοινωνικών δομών που ήταν ακμαίες στο παρελθόν, αλλά ως σύγχρονη κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα. Η συνεισφορά της μπορεί να σχετίζεται, μεταξύ άλλων, και με τα ερωτήματα που επιχείρησε να απαντήσει η έρευνα αυτή: πώς η Δημητσάνα και οι ορεινές κοινότητες καθίστανται πλέον κόμβοι δικτύων, ακόμα και παγκόσμιων, αποτελώντας αντικείμενο πολιτικών που στο επίκεντρό τους βρίσκεται η ανάδειξη της παράδοσης; Πώς προκύπτουν "από τα κάτω" οι νέες μορφές που προσλαμβάνει το "αίσθημα του ανήκειν", ο δεσμός με τον τόπο καταγωγής, οι νέοι τρόποι κατοίκησης που υπερβαίνουν τη σχηματική αντίθεση μεταξύ αστικού και αγροτικού χώρου; Πώς συγκροτούνται οι ηγεμονικές αναπαραστάσεις για την αυθεντικότητα και οι καλαισθητικές κρίσεις που εντάσσουν τις ορεινές κοινότητες και την πολιτιστική και φυσική τους κληρονομιά σε μια "παγκόσμια ιεραρχία αξιών", αλλά και πώς οι τοπικές ταυτότητες διεκδικούν μια θέση στο επίκεντρο της παγκοσμιοποίησης;