Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η κριτική αποτίμηση του ποιητικού έργου των Ελληνίδων δημιουργών δεν έχει απασχολήσει συστηματικά τις φιλολογικές σπουδές. Η διαπίστωση αυτή ισχύει και ως προς την ποιητική παραγωγή των τελευταίων δεκαετιών, όπου παρατηρείται μία θεαματική αύξηση των εκδόσεων ποιητικών βιβλίων που γράφονται από γυναίκες, γεγονός που δεν είναι άσχετο με το κλίμα ελευθερίας που εκδηλώθηκε από τη μεταπολίτευση και μετά. Βεβαίως, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η ποίηση που γράφεται από γυναίκες δεν αποτιμάται από την κριτική ή έστω ότι αποτιμάται λιγότερο σε σχέση με την ποίηση που γράφεται από άνδρες. Θα ήταν ιδιαίτερα επισφαλές, έως και ακατόρθωτο στ’ αλήθεια, να αντιμετωπιστεί ως «μετρήσιμο» το σύνολο των κριτικών κειμένων που γράφεται για γυναίκες ποιήτριες έναντι αυτού που γράφεται για άνδρες δημιουργούς. Αυτό που όμως μπορεί να διατυπωθεί με περισσότερη ασφάλεια είναι ότι τα εμπεριστατωμένα θεωρητικά κείμενα για ποιήτριες είναι πολύ λιγότερα, σε σύγκριση με αυτά που είναι γραμμένα για ποιητές.