Κάθε βράδυ, κλείνοντας τα μάτια, η γλυκιά νύχτα παίρνει τις ανθρώπινες σκέψεις, πότε χαρούμενες, πότε λυπητερές και τις αφήνει να χαθούν στο άπειρο, τις κάνει αστέρια λαμπερά, τις μετουσιώνει σε όνειρα. Μα το κάθε πρωινό φέρνει την ευωδιά μιας νέας αρχής, μιας πιο αισιόδοξης μελωδίας για το μέλλον, μιας ελπίδας για ένα νέο ξεκίνημα στα σχέδια της ζωής. Όχι, η ζωή δεν ξημερώνει μόνο με χρώματα χαράς και η ποιήτρια Βασιλική Αξαρλή – Πετράκη το γνωρίζει καλά αυτό. Και η ίδια μέσα από τις λέξεις της πονάει, γελάει, θρηνεί, συμπάσχει… Μα όταν η φύση σου διέπεται από μια απεριόριστη αγάπη για τον κόσμο κι από μια αδιαπραγμάτευτη ηθική στάση ζωής, τότε οι «Δροσοσταλίδες της ροδαυγής» είναι αυτό που όμορφα δηλώνουν. Ένα μέσο για να πει όσα η συνείδησή της επιτάσσει. Άλλωστε, όπως γράφει η ίδια, η ευτυχία είναι απλή, αρκεί να μην πασχίζεις για το άνευ ουσίας ακατόρθωτο… Η ευτυχία είναι απλή Ένα κλωνάρι βασιλικός και δύο ηλιαχτίδες μού φτάνουν για να πω ευχαριστώ στο φως της μέρας. Ένα κατάρτι αψηλό και δύο θαλασσοπούλια αρκούν για ν’ ανοιχτώ στης θάλασσας το κύμα. Λιγοστό θέλω θυμίαμα θερμής προσευχής δυο λόγια και ξεκινώ δυνατή για της ζωής τη στράτα.