Οι στίχοι της Δήμητρας Τοκατλή διαπερνούν τις καλλιέργειες από λιόδενδρα στην αγαπημένη της Κέρκυρα. Καταφέρνουν να στοιχειοθετήσουν μία εικαστική ευδαιμονία, πιστή καταγραφή μιάς σκληρής και άφιλης πραγματικότητας που βιώνουμε τόσο, στο πεδίο της ποιητικής δημιουργίας, τόσο ισχυρής ώστε να αποτυπώνονται εικαστικά και στην κυριολεξία. Και όπως σημειώνει στον πρόλογο της νέας ποιητικής της συλλογής «Εικαστική Ευδαιμονία», περιγράφοντας τη δική της αγωνία: «Σάν την Παλλάδα Αθηνά από τον Βράχο της θα ήθελα να φυλάξω την Αθήνα από τους κακούς της δαίμονες, να τούς οδηγήσω στη λύτρωση από τον ίδιο τους τον εαυτό». Οι εκφάνσεις της τραυματικής πραγματικότητας που βιώνουμε άπαντες στον πλανήτη μας, γη, αποτυπώνονται με αφοπλιστική ακρίβεια στην ποιητική της συλλογή. Όχι γιά να εθισθούμε με αυτά που μάς πληγώνουν και δεν είναι παρά ο κόσμος μας, η ζωή μας η ίδια, αλλά γιά να λειτουργήσουν ως οδυνηρό σοκ, ώστε να τα συνειδητοποιήσουμε και να εξεγερθούν συνειδήσεις ελεύθερων ανθρώπων. Από τις «Ενδοσκοπήσεις», πρώτη ενότητα της ποιητικής συλλογής της Δήμητρας Τοκατλή που αναφέρονται στον ιδεατό κόσμο αναντίστοιχο με τον πραγματικό, κατώτερο των περιστάσεων, στην «Πατριδογνωσία» της με όψεις αυτής της χώρας που θέλει να αρνείται τον ένδοξό της εαυτό και στο «Πολιτιστικό Τέλμα» που προβάλλει το κρατούν σύμπαν, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, η Δήμητρα Τοκατλή καταθέτει τη δική της ενόραση... Και όπως σημειώνεται στους στίχους της που αποτελούν και το οπισθόφυλλο της έκδοσης: «Σφαγές ανθρώπων και ζώων/κατά τον παραδοσιακό τρόπο/στον μισό πλανήτη. Μεγάλο το ποσοστό!/ Ποιός ονειρεύτηκε «πολιτισμό»;/ Ποιός φαντάσθηκε κατάργηση της βίας,/την ανατολή μιάς νέας ουτοπίας;/Μόνο θρήνος γοερός αρμόζει,/ως η ιαχή αρχαίας τραγωδίας» Η ποιήτρια δεν τρέφει αυταπάτες. Μαζί όμως αρνείται να εθισθεί σε μία τέτοια πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε τέτοιες φωνές ενσυναίσθησης....