Η παρούσα μονογραφία μελετά τους εικονιστικούς ανδριάντες που ήταν ιδρυμένοι στα θέατρα και τα ωδεία των ανατολικών επαρχιών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την πρώιμη αυτοκρατορική περίοδο έως τον ύστερο 4ο αι. μ.Χ. Η εργασία εντάσσεται σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση της αρχαιολογικής έρευνας, σύμφωνα με την οποία τα γλυπτά εξετάζονται σε στενή συνάρτηση με τους χώρους στους οποίους ιδρύονται. Η μονογραφία αρθρώνεται σε πέντε μέρη. Αρχικά εξετάζεται η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής και της διακόσμησης του ελληνικού θεάτρου έως και την ύστερη ελληνιστική εποχή, του ρωμαϊκού θεάτρου έως το τέλος της ρεπουμπλικανικής περιόδου και οι αρχιτεκτονικοί τύποι των θεάτρων και των ωδείων, όπως αυτοί διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορικής εποχής. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται οι κατηγορίες της γλυπτής διακόσμησης που συναντούμε στα θέατρα της αυτοκρατορικής περιόδου (αρχιτεκτονικά, ιδεαλιστικά και εικονιστικά γλυπτά). Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζονται αναλυτικά τα εικονιστικά γλυπτά (ανδριάντες, προτομές, ερμαϊκές στήλες, ενεπίγραφες βάσεις) που εντοπίστηκαν στα θέατρα και τα ωδεία της Ανατολής. Στο τέταρτο μέρος μελετάται η θέση ίδρυσης των εικονιστικών ανδριάντων στον χώρο του θεάτρου (σκηνικό οικοδόμημα, scaenae frons, κοίλο, πάροδοι, ορχήστρα, porticus post scaenam) με βάση τα ανασκαφικά δεδομένα. Το πέμπτο κεφάλαιο πραγματεύεται τη λειτουργία των αυτοκρατορικών και ιδιωτικών ανδριάντων στα θέατρα, την ταυτότητα των εικονιζόμενων προσώπων, τις αφορμές ανάθεσης και τους αναθέτες των γλυπτών και τέλος την παρουσία ανδριάντων στα θέατρα κατά την ύστερη αρχαιότητα. Στο τέλος της εργασίας παρουσιάζονται τα συμπεράσματα και ακολουθεί ο κατάλογος των ανδριάντων και των βάσεων.