Πώς ερμηνεύεται η δυσκολία εφαρμογής πολιτικών αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού έργου στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια; Ποια νομοθετικά μέτρα σχεδιάστηκαν και ποιες ρυθμίσεις προτάθηκαν μετά τη μεταπολίτευση σχετικά με τη διαμόρφωση ενός συστήματος αξιολόγησης της εκπαίδευσης; Ποιες ενέργειες τα αποδυνάμωσαν και ποιες σκοπιμότητες παρεμπόδισαν τελικά την εφαρμογή τους; Πώς αιτιολογείται η σθεναρή αντίθεση που προέβαλλαν, ιδιαίτερα από το 1980 και εξής, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα απέναντι στις πολιτικές του κράτους στον τομέα αυτό; Πώς ερμηνεύεται η αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να δώσουν μια βιώσιμη και κοινωνικά αποδεκτή λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα; Το παρόν βιβλίο ασχολείται με τα ζητήματα αυτά και επιχειρεί να δώσει εμπειρικά τεκμηριωμένες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Η συγγραφέας του, αξιοποιώντας τις θεωρητικές προσεγγίσεις της Πολιτικής Κοινωνιολογίας και θέτοντας στο επίκεντρο της έρευνάς της το ζήτημα της αξιολόγησης, παραθέτει ενδιαφέροντα ιστορικά τεκμήρια και διερευνά την προϊστορία, τον ρόλο διαφόρων προσώπων, τους συσχετισμούς, τις στοχεύσεις και τις ιδεολογίες μέσα από την αμφίδρομη σχέση μεταξύ της εκπαιδευτικής πολιτικής και των οργανωμένων συμφερόντων της δημόσιας εκπαίδευσης. Σκιαγραφεί τον χαρακτήρα της εκπαιδευτικής πολιτικής και καταλήγει σε μια εμπειρικά θεμελιωμένη και συνεκτική ερμηνεία, η οποία αποτυπώνει το πλέγμα των παραγόντων που αλληλοδιαπλέκονται στο πολιτικο-κοινωνικό πεδίο και οδηγούν επί μισό περίπου αιώνα σε αδιέξοδο την προσπάθεια εφαρμογής ενός συστήματος αξιολόγησης στην ελληνική εκπαίδευση.