«Η Ελένη Σταθοπούλου δεν είχε πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις ούτε είχε γίνει, ενόσω ζούσε, μια αναδρομική παρουσίαση του έργου της που θα αποτελούσε έναν οδηγό για την κατανόηση του συνόλου της καλλιτεχνικής της δημιουργίας. Κατ’ επέκταση, η μελέτη του έργου της προϋποθέτει τη διαχείριση ενός όγκου πινάκων και σχεδίων που πρέπει να ταξινομηθούν κατά βάση με στιλιστικά κριτήρια, με γνώμονα δηλαδή την εξέλιξη του ύφους της στο πέρασμα του χρόνου. Μόνη βοήθεια σε αυτό το εγχείρημα αποτελούν τα συγκριτικά λίγα χρονολογημένα από την ίδια έργα (ελαιογραφίες και σχέδια), τα ακόμη λιγότερα δημοσιευμένα στον τύπο της εποχής και, τέλος, οι πληροφορίες αρχειακού χαρακτήρα. Παρά τις όποιες δυσκολίες, οι περίοδοι της καλλιτεχνικής δημιουργίας της Σταθοπούλου γίνονται με σαφήνεια διακριτές, με τη μικρή, αλλά εξαιρετικά πυκνή σε επιρροές και ωρίμανση, περίοδο του Παρισιού (1946-1949) να αποτελεί και την πλέον καθοριστική για την εξέλιξή της…». Σπύρος Μοσχονάς