Ο ελληνικός βίος είναι διδακτικός στη σύλληψή του –όχι παθητικά διδακτικός, ως μάθηση, αλλά ενεργητικά διδακτικός, ως σπουδή–, αρκεί η διδαχή του νάναι της εννόησης κι όχι της αναφοράς. Είναι βίος σκεπτικός, είναι βίος αναλογισμού, διότι έχει να δώσει αξίες και να παρέχει νοήματα και ιδέες· στοιχεία που η ελληνική ζωή δεν πρέπει ν’ απορρίψει γιατί τα έχει ανάγκη για το προχώρημά της, και να μην τα αγνοήσει ως πισωδρομικά. Η εξέλιξη, που φυσικά κανείς δεν την αρνείται, είναι θετική όταν είναι προσληπτική˙ τόσον των προσφορών του παρόντος, αλλά και του παρελθόντος, πώχει σύσταση πολύ…