H AΛΗΘΕΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ IΣΤΟΡΙΑΣ είναι κατακερματισμένη, ημιτελής, ανολοκλήρωτη στο χρόνο και στο χώρο. Η Έμμα-Τζαντ και ο Λούις γεννιούνται στον όλεθρο του πολέμου του Βιετνάμ. Τα δύο ορφανά σώζονται και φροντίζονται από ενήλικες μέσα στο χάος της Σαϊγκόν, μιας πόλης σε ελεύθερη πτώση, και γίνονται παιδιά της βιετναμέζικης διασποράς. Το εμ είναι μια ποιητική αφήγηση βουτηγμένη στην ιστορία, για εκείνους που στιγματίστηκαν περισσότερο από τη βία αλλά και για τα μεταγενέστερα επιτεύγματά τους. Από πολλές απόψεις, το εμ είναι ίσως το πιο προσωπικό βιβλίο της Κιμ Τούι, αυτό στο οποίο εμπιστεύεται τους αναγνώστες της αρκετά ώστε να μοιραστεί μαζί τους όχι μόνο τη διάχυτη αγάπη που νιώθει, αλλά και την οργή και τη φρίκη για όσα η ίδια και τόσα άλλα παιδιά του πολέμου του Βιετνάμ αναγκάστηκαν να ζήσουν. Γραμμένο με το ιδιάζον ύφος της που πλησιάζει το πεζό ποίημα, το εμ αποκαλύπτει την εμμονή της Τούι με τη σύνδεση : πεπρωμένα συνδεμένα με τη γέννηση και τη ζωή στις φυτείες καουτσούκ της Ινδοκίνας· με την καθημερινή ζωή της Σαϊγκόν κατά τη διάρκεια του πολέμου· με την επιχείρηση Babylift, τον Απρίλιο του 1975, που άδειασε την πόλη από χιλιάδες ορφανά που έσπειραν οι Αμερικανοί στρατιώτες στο τέλος του πολέμου· που συνδέονται με τη σημερινή παγκόσμια βιομηχανία βερνικιών νυχιών και ινστιτούτων αισθητικής, η οποία διευθύνεται σε μεγάλο βαθμό από πρώην Βιετναμέζους πρόσφυγες. Εδώ η ανθρώπινη ζωή έχει διαμορφωθεί τόσο από το ανείπωτο τραύμα όσο και από τις όμορφες θυσίες εκείνων που φρόντισαν ώστε τουλάχιστον μερικά από αυτά τα παιδιά να επιβιώσουν. Δημιουργείται έτσι ένα ανεπανάληπτο πορτραίτο της βιετναμέζικης ταυτότητας, που ακονίζεται στην κόψη της βίας ενός πολέμου στα όρια της γενοκτονίας και δυναμώνει από την ευρηματικότητα, την ευφυΐα και το οξύ πνεύμα των Βιετναμέζων-Αμερικανών, των Βιετναμέζων-Καναδών και των άλλων Βιετναμέζων πρώην προσφύγων.