Οι επιστολές του Σεφέρη στην αδελφή του, κατά την περίοδο 1946-1952, καλύπτουν την υπηρεσία του στην Αθήνα, στην Άγκυρα, στο Λονδίνο και την άφιξή του στη Βηρυτό. Επίσης περιγράφουν και τις περιηγήσεις του στα παράλια και στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας, καθώς και στην Αγγλία. Αναφέρονται στην καθημερινότητά του, στις εμπειρίες του, προσωπικές και διπλωματικές, στα επαγγελματικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, στις πικρίες του για τις «ραδιουργίες» και τις μηχανορραφίες των συναδέλφων του, όπως και στην πλήρη αποκαρδίωσή του για την ανοίκεια συμπεριφορά των τότε Υπουργών Εξωτερικών απέναντί του, και πολλές φορές ζητεί τη βοήθειά της. «Ρώτησε να σου πουν τις λεπτομέρειες των τελευταίων προαγωγών – έγιναν επί τέλους – ο καρνάβαλος πάνω από την τραγωδία. … Θα μας αξιώσει τάχα ο Θεός να ιδούμε και το καθάρισμα της δικής μας λέρας;» της γράφει από την Άγκυρα (26.4.1948). Και από το Λονδίνο στις 22.6.1952: «Το μεγάλο καλό σ’ όλη αυτή την υπόθεση είναι η στοργή που έβαλες για μένα μέσα στο ζωολογικό κήπο αυτών των αγριανθρώπων – η μεγάλη παρηγοριά. Αυτό είναι το σπουδαίο και το ένιωσα με μεγάλη συγκίνηση». (Από την εισαγωγή του Γιώργου Δ. Παναγιώτου)