Το σώμα, ως ύλη, ορίζεται επί τη βάσει της αιώνιας διαμάχης του με το πνεύμα ή μήπως, αν αποδομήσουμε αυτή τη συνθήκη, προσεγγίσουμε, εν τέλει, την ουσία της ύπαρξης «ως ενσώματες συνειδήσεις που κατοικούμε στον κόσμο»; (:Ορολογία του Merleau-Ponty). Η Σίβυλλα, κόρη της Εμμένειας και του Υπερβατικού Θεού, γεννήθηκε στη γη μα δεν μπορεί να πεθάνει. Δεν τη λες όμως και αθάνατη, γιατί αποποιήθηκε την εξουσία της Υπέρβασης. Ο πατέρας της την εξόρισε στο μεταίχμιο των δύο κόσμων, φυλακισμένη να κρύβεται από θεούς και θνητούς, καθώς αυτή αρνήθηκε να γίνει στη γη η απεσταλμένη του. Μόνη σωτηρία της η «Μεθέλια», το δέντρο με το μυστικό πέρασμα στα άβατα των ενστίκτων και της πρώτης ύλης, και... το άνθος της, το αδράχτι που θα παγιδεύσει τους πρώτους διαβάτες. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τη Θνητή και τον Έρωτα. Έξι εκκλήσεις αποζητούν λύτρωση... Ανάμεσά τους το Χάος που επιθυμεί να κατοικήσει στον κόσμο ως αναπόσπαστο κομμάτι του και οι Απουσίες -Χορός- να γίνουν οι πιθανότητες που πραγματώθηκαν, οι Παρουσίες. Το έργο -εμπνευσμένο από το ομώνυμο άλμπουμ του Βασίλη Κωνσταντινάκου «»- πραγματεύεται τον έρωτα μέσα από μια διαλεκτική οντοτήτων και υποστάσεων, θέτοντας, παράλληλα, υπαρξιακούς προβληματισμούς σχετικά με τη ζωή, τον θάνατο, την αλήθεια, την ελευθερία. Διαδραματίζεται στο μεταίχμιο δύο κόσμων, μεταξύ Εμμένειας και Υπέρβασης, έχει επιρροές από τη φιλοσοφία του Spinoza, τον υπαρξισμό του Jean-Paul Sartre, τους σύγχρονους στοχαστές Alain Badiou και Byung-Chul Han, ενώ ενσωματώνει και αποσπάσματα από έργα πεζογράφων και ποιητών του κόσμου –ελληνική και ιαπωνική ποίηση, ισπανόφωνους και αγγλόφωνους ποιητές, Ρωσίδες και Ιρανές ποιήτριες. Ο αντικειμενικός μας κόσμος είναι ο κόσμος των φαινομένων και όχι ένας a priori κόσμος που πρέπει να ανακαλύψουμε. Αντίθετα, θέλουμε να ανακαλύψουμε τη μυστηριώδη έλξη που ελλοχεύει σε κάθε άπωση και την παράξενη άπωση που ενυπάρχει σε κάθε έλξη. Να κατανοήσουμε την ύπαρξη, όχι ως νόημα του υπάρχειν, αλλά ως τρόπος του υπάρχειν, ως συν-ύπαρξη. Μήπως, εν τέλει, αυτή είναι η ουσία της;