Τα διηγήματα του Χρήστου Δούλη είναι στην πραγματικότητα κινηματογραφικές σκηνές από την αληθινή ζωή σε μια παλιότερη, αλλιώτικη, σκληρή και αδυσώπητη Ελλάδα: ασπρόμαυρες και έγχρωμες ιστορίες έρωτα, πόνου, τυφλού πάθους, ενοχής, τιμωρίας, τραγωδίας και περιπέτειας. Οι ήρωες είναι σκοτεινοί, τις περισσότερες φορές βασανισμένοι , θυμίζουν τους ήρωες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - ίσως βοηθάει σε αυτό και το ύφος της γραφής του Δούλη, ίσως να μην οφείλεται η σκοτεινιά μόνον στους (ειλικρινά Παπαδιαμαντη-κούς) χαρακτήρες τους. Το ύφος της γραφής είναι μαγικό. Νοσταλγικό αλλά ταυτόχρονα γρήγορο σαν καινούργιο, περιγραφικό και εσωστρεφές μαζί, σταμπάρει στο μυαλό του αναγνώστη εικόνες που δύσκολα ξεθωριάζουν. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις λέξεις με μια ενστικτώδη άνεση και τις εικόνες σαν να τις κουβαλάει πολλά χρόνια μέσα του. Τις παραδίδει, ζωηρές και ολοζώντανες, στον αναγνώστη, o οποίος είναι χαμένος από χέρι - δύσκολα θα ξεκολλήσει από την στιγμή που θα αρχίσει να διαβάζει κι ύστερα... Μανίνα Ζουμπουλάκη