Το μυθιστόρημα «Ευγένιος Ονέγκιν» σε στίχους ο Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν το συνέθετε περισσότερο από εφτά χρόνια (1823 – 1830). Ολόκληρο δημοσιεύτηκε το 1832. Πάνω σε μια δραματική ερωτική περιπέτεια εξιστορείται η ανάπτυξη της ρωσικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Το έργο θεωρείται ως «εγκυκλοπαίδεια της ρωσικής ζωής των 1820 χρόνων» (Β. Μπελίνσκυ). Αυτό μας δείχνει τα ενδιαφέροντα των ευγενών της Ρωσίας: τη ζωή τους στο χωριό και στην πρωτεύουσα, τις ενδυμασίες τους, την ατμόσφαιρα στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας, ακόμα και τη διατροφή τους, και μαζί μ’ αυτά γνωρίζουμε και για τη ζωή του απλού λαού. Ο κεντρικός ήρωας –ο Ευγένιος Ονέγκιν– είναι ένας εκπρόσωπος των ευγενών, ένας Δον Ζουάν, βαριεστημένος νεαρός, που όλη του η ζωή αποτελείται μονάχα από διασκέδαση: διάφορα γλέντια, δεξιώσεις, μπαλέτα, συναυλίες, έρωτες, μονομαχίες κ.τ.λ. Σύντομα όμως όλα αυτά του γίνονται βαρετά. Είναι ένας δανδής από την Αγία Πετρούπολη, περίπου 25 ετών. Τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι: ο εγωισμός, η ματαιοδοξία και η σκληρότητα. Ο Ονέγκιν ανήκει στους «περιττούς ανθρώπους» της εποχής του, οι οποίοι δεν έβρισκαν τη θέση τους στην κοινωνία. Το έργο αρχίζει από τη στιγμή που ο ήρωάς του πηγαίνει πάνω στην άμαξα στον θείο του, ο οποίος είναι στα τελευταία του και ζήτησε να τον δει. Φτάνοντας, γνωρίζει πως εκείνος δεν είναι πια εν ζωή, και του άφησε μια μεγάλη κληρονομιά... Αποφάσισε να ζήσει κάποιο χρονικό διάστημα στο χωριό. Γνωρίστηκε με τον γείτονά του – έναν πολύ νεαρό ρομαντικό ποιητή ονόματι Βλαδίμηρος Λένσκυ, ο οποίος με τη σειρά του τον γνώρισε με την Τατιάνα. Και μετά αρχίζουν οι ραγδαίες εξελίξεις… Θεωρείται, πως αυτό το έργο είναι αδύνατον να αποδοθεί σε ξένες γλώσσες σε στίχους χωρίς να χάσει τη μαγεία του. Γι’ αυτό κι οι περισσότερες μεταφράσεις του γίνονται σε πρόζα. Δυσκολεύει ακόμη και η μορφή του – η γνωστή «Στροφή του Ονέγκιν». Η συγγραφέας, όμως, επ’ αυτού έχει άλλη γνώμη.