Ο παρών τόμος φιλοδοξεί να αναδείξει τις πολυσχιδείς ερμηνευτικές δυνατότητες που αναδύονται από τη μελέτη των Βακχών του Ευριπίδη, προτείνοντας διακριτές θεωρητικές οδούς προσέγγισης αυτής της τραγωδίας, η οποία έχει προκαλέσει διαχρονικά ιδιαίτερα έντονες συζητήσεις και αμφιλογίες. Τα μελετήματα της συλλογής δεν απευθύνονται μόνο σε φιλολόγους και ερευνητές του αρχαίου δράματος, αλλά είναι προσιτά στο ευρύτερο κοινό, αποκαλύπτοντας όψεις του ευριπίδειου αυτού έργου. Η προσέγγιση της αρχαίας τραγωδίας προβάλλει ως ερμηνευτική και στοχαστική πρόκληση με την οποία ερχόμαστε υποχρεωτικά αντιμέτωποι σε κάθε ανάγνωση ή και θέαση ενός τραγικού έργου. Εστιάζοντας στις Βάκχες η πρόκληση είναι ακόμη πιο έντονη και το διακύβευμα μεγαλύτερο, καθώς εδώ δοκιμάζονται οι οικείες ερμηνευτικές και θεωρητικές σταθερές μας. Η ανοικειωτική πλευρά του δράματος και οι αντινομίες του ανακαλούνται εμβληματικά στο οξύμωρο που προφέρει ο Χορός: «το σοφόν δ'' ού σοφία».