Στην τρί­τη δε­κα­ε­τία του 21ου αιώ­να, η δι­ά­δρα­ση τέ­χνης και κοι­νω­νί­ας πα­ρα­μέ­νει όσο πο­τέ ισχυ­ρή. Η έλευ­ση των νέ­ων μέ­σων και οι κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στο δεύ­τε­ρο μι­σό του 20ού αιώ­να ορί­ζουν για την πο­λι­τι­σμι­κή θε­ω­ρία και την τέ­χνη τη με­τά­βα­ση από το Μο­ντερ­νι­σμό στο Με­τα­μο­ντερ­νι­σμό. Με τη στα­δι­α­κή κυ­ρι­αρ­χία των ψη­φι­α­κών μέ­σων και τη γε­νί­κευ­ση της χρή­σης του δι­α­δι­κτύου, ο κύ­κλος του Με­τα­μο­ντερ­νι­σμού ολο­κλη­ρώ­νε­ται σχε­τι­κά σύ­ντο­μα, στις αρ­χές του 21ου αιώ­να. Το με­τά, ορί­ζε­ται από Με­τα­ου­μα­νι­στι­κές αντι­λή­ψεις. «Δεν μπο­ρείς να βι­ώ­σεις ένα έρ­γο τέ­χνης δύο φο­ρές όπως δεν μπο­ρείς να μπεις στο ίδιο πο­τά­μι δύο φο­ρές». Με τη φρά­ση αυτή, ο Sorgner μας εισά­γει στη δι­α­τύ­πω­ση μι­ας νέ­ας θε­ω­ρί­ας για την τέ­χνη, μέ­σω της Με­τα­ου­μα­νι­στι­κής φι­λο­σο­φί­ας, με εστί­α­ση στις σύγ­χρο­νες μορ­φές οπτι­κο­α­κου­στι­κών τε­χνών, όπως η βι­ο­τέ­χνη, η επι­τέ­λε­ση, η εγκα­τά­στα­ση και όλες οι μορ­φές δη­μι­ουρ­γί­ας με ψη­φι­α­κά μέ­σα. Ο Sorgner, σε αυτό το ιδι­αί­τε­ρα ξε­χω­ρι­στό βι­βλίο του, επι­χει­ρεί μια αλ­λα­γή πα­ρα­δείγ­μα­τος, την ανα­τρο­πή, την απο­δο­χή της έν­νοι­ας του δι­αρ­κούς γί­γνε­σθαι. Τα επι­χει­ρή­μα­τά του είναι πο­λι­τι­κά και ισχυ­ρά από την άπο­ψη ενός φι­λο­σο­φι­κού δι­α­λό­γου που φέρ­νει ανοι­χτά σε επα­φή όλα τα Με­τα­ου­μα­νι­στι­κά ρεύ­μα­τα σκέ­ψης και γνώ­σης (Κρι­τι­κός Με­τα­ου­μα­νι­σμός, Τραν­σου­μα­νι­σμός και Συμ­με­τα­ου­μα­νι­σμός), μέ­σα από με­ρι­κά από τα πιο ση­μα­ντι­κά έρ­γα της σύγ­χρο­νης οπτι­κο­α­κου­στι­κής δη­μι­ουρ­γί­ας με νέα μέ­σα και τους πιο επι­φα­νείς καλ­λι­τέ­χνες.