Και η αίσθηση της προσωπικής μας ταυτότητας; Το γεγονός ότι αισθανόμαστε πως υπάρχουμε, ως διαρκούσες (αν και όχι ακριβώς αναλλοίωτες) συνειδήσεις, πού εδράζεται; Πώς γνωρίζουμε ότι είμαστε ακριβώς εμείς, που υπήρχαμε και πριν, και πώς, όχι απλώς προσδοκούμε, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, που θα υπάρχουμε μετά; Μα το γνωρίζουμε γιατί η μνήμη μας του πριν είναι η μνήμη όχι ενός γενικού και απρόσωπου πριν, αλλά η μνήμη του δικού μας πριν, που χρωματίζεται από το γεγονός ότι είναι προσβάσιμο μόνον από μας τους ίδιους και κανέναν άλλον, ανήκοντας στα περιεχόμενα του μόνου πράγματος που γνωρίζουμε κατ αποκλειστικότητα, στα περιεχόμενα, δηλαδή, του νου μας. Και το μετά; Μα και το μετά είναι το δικό μας μετά, είναι αυτό που κατ αποκλειστικότητα προσδοκούμε να υπάρξει, στηριγμένοι στην προσωπική μας, επαγωγικού χαρακτήρα, προθέαση των μελλουμένων να μας συμβούν πραγμάτων. Έτσι, αρθρώνεται αυτό που καλούμε "προσωπική ταυτότητα". Είμαστε εμείς με τα δικά μας πριν, τα δικά μας τώρα (ακόμη και αν η εκάστοτε στιγμιαία ή μη παρουσία τους είναι οντολογικά συζητήσιμη) και τα δικά μας μετά· και όλα αυτά μαζί με το πλούσιο γνωσιακό τους περιεχόμενο.