“ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΔΟΤΩ…” Στο βιβλίο αυτό μάζεψα 49 “ποιήματα” που γράφτηκαν στα χρόνια 2020-2022. Στο εξώφυλλο υπάρχουν παπαρούνες (σαν κι αυτές που φυτρώνουν στα σακιά των χαρακωμάτων όλων των αιώνων) ζωγραφισμένες αυτονόητα από την Αφροδίτη Σερέτη. Και λέω την λέξη “αυτονόητα” διότι ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου προέκυψε μέσα από την παρουσία στη ζωή μου του αλησμόνητου Χρηστού Διαμαντή (1987 – 27/12/2022), συντρόφου της Αφροδίτης, πατέρα της Μαργαρίτας, σπάνιου συνθέτη και ποιητή, κάποτε μαθητή μου, παντοτινού συνεργάτη και παντοτινού φίλου μου. Επίσης αυτονόητα αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Χρήστου μας – που είναι (και θα είναι) αίμα κόκκινο στις φλέβες μας. Το βιβλίο αυτό θα ήθελα να είναι ένα προσωπικό προσκλητήριο για αυτούς που έχασαν, που ξεγελάστηκαν, που βιάστηκαν, που ταπεινώθηκαν, που σφαγιάστηκαν από την φονική τάξη του πολιτισμού μας και την ολέθρια τάξη της Ιστορίας. Προσπάθησα να δείξω με κάθε τρόπο πως θεωρώ και τον εαυτό μου ένα κομμάτι ετούτης της φονικής τάξης – πως βάζω τον εαυτό μου στους θύτες και όχι στα θύματα. Και στ’ αλήθεια, μ’ όλο που ετούτο ακούγεται αρκετά ναρκισσιστικό, νιώθω πως οφείλω κι εγώ μια έστω ανακόλουθη και λειψή λογοδοσία σε αυτούς τους άγνωστους σφαγμένους όλων των αιώνων. Θανάσης Τριαρίδης, Δεκέμβριος 2022 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΦΑΓΜΕΝΟΥΣ Όποτε βλέπω Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη δεν μπορώ να διόλου να το σεβαστώ, πιο πολύ τρόμο μου προκαλεί, όπως και κάθε παρέλαση με όπλα και τανκς και αεροπλάνα που φτιάχτηκαν να σκοτώνουν και να τρομοκρατούν. Ένα μονάχα μνημείο θα μπορούσα να σεβαστώ: ένα μνημείο για τους άγνωστους σφαγμένους. Για αυτούς που εκτελέστηκαν από τους άγνωστους στρατιώτες, για αυτούς που σφάχτηκαν από τους άγνωστους στρατιώτες, για τις γυναίκες που βιάστηκαν και ξεκοιλιάστηκαν από τους άγνωστους στρατιώτες, για τα μωρά που οι άγνωστοι στρατιώτες λιώσανε τα κεφάλια τους στους τοίχους, για τους τόπους που βομβαρδίστηκαν από τους άγνωστους στρατιώτες, για τους τόπους που διαγουμίστηκαν και ρήμαξαν και σκλαβώθηκαν από τους άγνωστους στρατιώτες. Άρα: όποτε μου δείχνουν κάποιο Μνημείο για τους Άγνωστους Στρατιώτες, εγώ βλέπω ένα Μνημείο για τους γνωστούς (αιωνίως ίδιους) δολοφόνους που μακέλεψαν και σκότωσαν και έσφαξαν τους άγνωστους σφαγμένους στους οποίους λογοδοτώ.