Ποίηση παρόμοια μ’ αυτήν της Μαρία Πας Γκερέρο είναι πιθανόν ότι δεν έχετε ξαναδιαβάσει. Διότι η ποίηση αυτή πρώτον διαθέτει μια σπάνια λιτότητα, με καθηλωτική παράθεση λέξεων, χωρίς ν’ ακολουθεί απαραιτήτως τους κανόνες του συντακτικού, και δεύτερον ερωτοτροπεί συνεχώς με λαϊκότροπα στοιχεία, όπως οι στίχοι επιτυχημένων τραγουδιών, οι αναφορές σε δημοφιλή φαγητά και ποτά, η καταγραφή καταστάσεων μιας απτής καθημερινότητας. Παράλληλα, ενσωματώνει στιγμές και στάσεις από τη ζωή μιας γάτας, ωθώντας την ποιητική σκέψη ως τις παρυφές της στέρησης, της απώλειας και του θανάτου. Δεν καταδιώκεις τους ποντικούς σου δεν ξεπουπουλιάζεις τα πουλιά σου ξαπλώνεσαι στο πάτωμα. Οσμίζεσαι, επιμελές μουσούδι, σου δίνουν το χέρι και δεν ξύνεις τα νύχια σου παραδίνεσαι σ’ εκείνο το χέρι που αγνοείς όλα σε φρενάρουν, και δεν γρατζουνίζεις, σκύβεις, σχεδόν γουργουρίζεις και αφήνεις να σε ακινητοποιούν να σε υπνωτίζουν Μακάρι όλα να σου δοθούν τόσες φορές Και να μην τρως αυτά που θα μπορούσαν να είναι η λεία σου δεν υπερασπίζεις τον εαυτό σου: επειδή γλώσσα ρόδινη έξω