Μια εθνογραφία της μαχητικότητας, των συναισθημάτων και της βίας. «Σε ολόκληρη την Ευρώπη, στη Βόρεια και Λατινική Αμερική, στην Ασία και στους Αντίποδες[1], η ριζοσπαστική αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό έχει συνήθως μια αναρχική ή/και αντιεξουσιαστική απόχρωση. Ακόμα και αν δεν ανεμίζουν τις κόκκινες και μαύρες σημαίες των αναρχικών, πολλά από αυτά τα κινήματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση τον σύγχρονο καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό και την επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή είναι εμπνευσμένα από τον Αναρχισμό. Προτιμούν για τη λήψη αποφάσεων μη ιεραρχικού τύπου διαδικασίες, όπως αυτές που παρατηρήθηκαν στα κινήματα του Occupy και των Indignados, υποστηρίζοντας παράλληλα τη μαχητική άμεση δράση στους δρόμους ως ένα εναλλακτικό μέσο πολιτικής αλλαγής σε σχέση με τον κοινοβουλευτισμό. Η αξιοσημείωτη παρουσία τους στα κοινωνικά κινήματα τα τελευταία χρόνια κάνει κατανοητή την επείγουσα ανάγκη για περαιτέρω πολιτική και ακαδημαϊκή ενασχόληση με το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα. Καθώς σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο διάσημους προορισμούς για αναρχικά-εμπνευσμένο ακτιβισμό και ακτιβιστικά-εμπνευσμένες μελέτες, η Αθήνα είναι το ιδανικό μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό τη διάλεξα κι εγώ. (από την Εισαγωγή του συγγραφέα) ________________________________________ [1] Ο συγγραφέας με τον όρο «Αντίποδες» αναφέρεται στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και σε ορισμένα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού, περιοχές που σύμφωνα με την αποικιοκρατική αντίληψη του 18ου αιώνα βρίσκονταν στους «αντίποδες», δηλαδή στην ανάποδη πλευρά του κόσμου [Σ.τ.Μ.].