Ἡ ἐξόντωση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας εἶναι μιὰ ἀκόμη δραματικὴ πλευρὰ τῆς ποντιακῆς γενοκτονίας. Ὁ χριστιανισμὸς σπάρθηκε στὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ φύτρωσε καὶ ἄνθισε σὲ τόπους ἑλληνικούς. Σὲ τόπους ποὺ, ὅπως στὸν Πόντο, ὑπῆρχαν ἀπὸ ἑκατονταετίες οἱ ἀναγκαῖες πνευματικὲς προϋποθέσεις. Οἱ Πόντιοι, δραματικὰ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴ μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα, στήριξαν μὲ αὐταπάρνηση τὶς φυλετικὲς καὶ χριστιανικὲς τους καταβολές σκληρά διωκόμενοι καί, σὲ πολλὲς περιπτώσεις, τὴν ὥρα ποὺ τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς τους τὸ ἔβαζαν σφαῖρες, ἀγχόνες καὶ τσεκούρια. Μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν ὑπόδειγμα γιὰ στάση ζωῆς, δεδομένου πὼς ὁτιδήποτε μείνει ὄρθιο στοὺς προσκυνημένους καιροὺς μας, θὰ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ἔννοια τῆς θυσίας.