Ο Πέτρος Λυγίζος με αυτή την ποιητική συλλογή του ακροβατεί ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Σαν να μην υπάρχει παρόν. Όσα θέλησε κι όσα φοβάται, όσα τόλμησε να ονειρευτεί, κατοικούν στο παρελθόν και το μέλλον. Ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται την ίδια στιγμή, σαν να ακυρώνεται, σαν να μην υπάρχει. Πώς, άλλωστε, μπορεί να σταθεί κανείς απέναντι στον θάνατο; Πώς να πολεμήσει την ανυπαρξία; Πώς να αντέξει την ετυμηγορία της κλεψύδρας; Την κοιτάζω με φόβο. Έχει τον υπαινιγμό του ωκεανού όταν αιφνίδια στο παράθυρό σου εμφανίζεται η δύναμη του αναπόδραστου. Κόκκοι δειλοί τα όνειρά μου στοιβάζονται πρόχειρα στην απόθηκη του χρόνου κάθισε λίγο ακόμη... Απέναντί μου, σκυθρωπή, παντοδύναμη, με την ετυμηγορία της να κρέμεται στα γυάλινα χείλη της η κλεψύδρα ναρκοθετεί την παιδική μου θάλασσα...