«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στο μέλλον, η Γάζα θα βρει τους ιστορικούς της. Για την ώρα, μπορούμε μόνο να στοχαστούμε γύρω από τις δημόσιες χρήσεις του παρελθόντος που τη συνοδεύουν, γύρω από τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η ιστορία όταν εξετάζουμε το παρόν και τις εργαλειοποιήσεις, συχνά συζητήσιμες και κάποτε ποταπές, των οποίων γίνεται αντικείμενο. Με αυτά ασχολείται τούτο το μικρό μου δοκίμιο. Η δική μου σκοπιά ξεφεύγει από την ομοφωνία της «χορωδίας», με την έννοια ότι δεν συμπίπτει με τα αξιώματα αυτού του μικρού μέρους του κόσμου που ονομάζουμε Δύση, η οποία ισχυρίζεται ότι κατέχει το μονοπώλιο, όχι μόνο της εξουσίας αλλά και της ηθικής. Απέναντι σ'' αυτή τη συναινετική χορωδία, το κείμενό μου θα ήθελε να αποτελεί «αντίστιξη», να αποδεχτεί δηλαδή την πρόσκληση που είχε απευθύνει, πριν χρόνια, στους διανοούμενους ο Έντουαρντ Σαΐντ, που θλιβόταν επειδή οι φωνές τους ακούγονταν όλο και λιγότερο, πνιγμένες από το μιντιακό βουητό. Αν όμως δοκιμάζαμε να αλλάξουμε σημείο παρατήρησης και να έρθουμε στη θέση εκείνων που υφίστανται αυτόν τον πόλεμο, οι εκτός χορωδίας φωνές λένε πολύ προφανή πράγματα».