Τα Βαλκάνια συνεχίζουν να απασχολούν την διεθνή επικαιρότητα λόγω των ακόμη άλυτων προβλημάτων στα Δυτικά Βαλκάνια, απόρροια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Βασικές πηγές έντασης στην περιοχή συνιστούν τρία συγκοινωνούντα μεταξύ τους δοχεία, που συντηρούν επικίνδυνες διενέξεις ικανές να πυροδοτήσουν πολεμικές δράσεις. Πρόκειται για την σερβο-κοσσοβάρικη (αλβανική) διένεξη για το μέλλον του Κοσσόβου, η οποία συνδέεται έμμεσα μεν αλλά σαφώς με την επιδίωξη της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης να αποσχισθεί από το σημερινό μη λειτουργικό κατασκεύασμα της Συμφωνίας του Ντέιτον και να ενωθεί με την Σερβία. Την τρίτη πηγή έντασης αποτελεί η Βόρεια Μακεδονία, οι Αλβανοί της οποίας κατοικούν ως συμπαγής πληθυσμιακός όγκος δίπλα στα ανατολικά σύνορα της Αλβανίας και έχουν εκδηλώσει συχνά την επιδίωξή τους να ενωθούν με τους Αλβανούς της Αλβανίας και του Κοσσόβου υπό μια εθνική στέγη. Ως αρωγοί στην παραδοσιακή εχθρότητα μεταξύ Σλάβων και Αλβανών λειτουργούν τα αντικρουόμενα συμφέροντα αυτόκλητων μεσολαβητών. Τα συμφέροντα διαφοροποιούνται κυρίως μεταξύ των Δυτικών χωρών, όπως απέδειξε πολύ πρόσφατα η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, η οποία είχε ως συνέπεια την πτώση της πρώτης κυβέρνησης του Αλμπίν Κούρτη στο Κόσσοβο κατόπιν ενεργειών των ΗΠΑ και στη συνέχεια, κατόπιν ενεργειών της Γερμανίας, την παράδοση του υποστηριζόμενου από τις ΗΠΑ προέδρου του Κοσσόβου, Χασίμ Θάτση, κατηγορούμενου για εγκλήματα πολέμου, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στη Χάγη. Απέναντι στους ενδοοικογενειακούς Δυτικούς καυγάδες ασκεί τη δική της επιρροή η Ρωσία αξιοποιώντας, αφενός την φυλετική και θρησκευτική συγγένειά της με τους Σέρβους, αφετέρου το προνόμιο που διαθέτει (όπως και η Κίνα, σχετικά νέα παρουσία στα Βαλκάνια) ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με την άσκηση βέτο να μην επιτρέπει στο μη αναγνωρισμένο από μεγάλο τμήμα της διεθνούς κοινότητας (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ελλάδα, Κύπρο, Ρουμανία, Ισπανία, Σλοβακία κ.ά.) να γίνει μέλος του κυριότερου διεθνούς οργανισμού.
