Μονάχα τα μάτια του γεροντότερου δε δείχναν ανυπόμονα. Μαύρα κι ακίνητα σα να μη βλέπαν τίποτα, κοιτάζανε τον ήλιο, βλέποντας πέρα απ' τον ήλιο. Και μέσα στη μαύρη κενότητα της αυτοσυγκέντρωσής τους υπήρχε δύναμη, μια δύναμη αδιάκοπη, όμως αφηρημένη και γεμάτη αστάθεια, μια δύναμη βαθιά, βαθιά ως την καρδιά της γης και στην καρδιά του ήλιου. Σε μια πλέρια ακινησία κοίταζε ώσπου να ρίξει ο ήλιος τις αχτίδες του μέσα απ' την κολώνα του πάγου. Τότε ο γέρος θα χτυπούσε και θα χτυπούσε καίρια, πραγματοποιώντας τη θυσία και καταχτώντας τη δύναμη.