Πρωτότυπο από κάθε άποψη το έργο του Φελίξ ντε Αθούα "Η ιστορία ενός ηλιθίου" (ή το περιεχόμενο της ευτυχίας) όχι μόνο από την άποψη της τεχνικής-αφηγηματικής δομής, αλλά κυρίως από την πλευρά της κοινωνικοηθικής πνοής. Ο συγγραφέας περιγράφει το αδιάκοπο κυνηγητό της ευτυχίας από ένα νέο άνθρωπο μέσα από διάφορα στάδια: την παιδεία, τον έρωτα, την επαγγελματική αποκατάσταση, την τέχνη, το θάνατο. Ένας τόνος μελαγχολικός μα και πολύ θελκτικός διαπνέει όλο το έργο. Ο Φελίξ ντε Αθούα αισθάνεται άπειρη επιείκεια για όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες χωρίς ωστόσο να παραλείπει να περιφρονεί και να σαρκάζει ό,τι είναι πρωτόκολλο και όσους είναι δουλικά προσκολλημένοι σ αυτό και, αφού χειραγωγήσει τον αναγνώστη του μέσα από λαβυρινθώδεις δρόμους, τον αφήνει να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα στα ερωτήματα: τι είναι και σε τι καταλήγει η ευτυχία; Είναι πράγματι η ευτυχία μια εξωπραγματική κατάσταση και τη νιώθει κανείς σπάνια ή είναι ανέφικτο ιδανικό;