Η επισκόπηση της πολιτικής ιστορίας της Νέας Ελλάδος, των διακοσίων ετών, καταδεικνύει την επιθυμία των Ελλήνων να κυβερνηθούν κατά δημοκρατικό τρόπο, εντός του ελευθέρου κράτους, που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν από την αρχή του απελευθερωτικού αγώνος. Η επιθυμία τους αυτή εκφράζεται και στην συλλογική μνήμη του Έθνους, καθ’ όλη την διάρκεια της μακροχρονίου δουλείας. Αυτό διακήρυτταν οι επαναστατήσαντες Έλληνες, με την ανακήρυξη της Α’ Ελληνικής Δημοκρατίας την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου και στην συνέχεια με την ανασύνταξη με το Σύνταγμα της 3ης Ιουνίου 1927 της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας και την παγίωση με τα Συντάγματα της 7ης Ιουνίου 1973 και της 9ης Ιουνίου 1975 της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Και αυτά παρά την παρεμβολή περιόδων αμφισβητήσεως της πολιτικής εξουσίας και αναζητήσεως νέας εκάστοτε νομιμοποιήσεως, καθώς και με την παρεμβολή αυταρχικών περιόδων διακυβερνήσεως ή μοναρχικών καθεστώτων, που επιβεβαιώνουν όμως μια αναμφισβήτητη ιστορική διαπίστωση: Ότι στην κυρίαρχη μορφή οργανώσεως της ελληνικής κοινωνίας σε Πολιτική Κοινωνία, η μορφή πολιτεύματος είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ας σημειωθεί, ότι κατά περιόδους που συνέβη Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους να μην είναι αιρετός, αλλά κληρονομικός Άρχων (1844-1862, 1864-1924 και 1935-1973), παρά τον χαρακτηρισμό ως βασιλευομένης Δημοκρατίας, το πολίτευμα ήταν της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η Ανάμνηση στην συλλογική συνείδηση του λαού, ως θεμελιακού συστατικού της Πολιτείας, του υποδείγματος των πόλεων της αρχαίας Ελλάδος και κατ’ εξοχήν των Αθηνών, με το προπολιτειακό σύστημα της άμεσης Δημοκρατίας ή της κυβερνήσεως των κυβερνωμένων.