Για τον συγ­γρα­φέα, η Ιστο­ρία της σύγ­χρο­νης Ελ­λά­δος και ιδι­αί­τε­ρα με­τά το 1850 στον βο­ρει­ο­ελ­λα­δι­κό χώ­ρο και ιδιαίτερα της δε­κα­ε­τί­ας του ’40, ήταν πά­ντα ένας το­μέ­ας που από τα παι­δι­κά του χρό­νια τον έλ­κυε και τον γο­ή­τευε ιδι­αί­τε­ρα. Στο βι­βλίο αυτό πα­ρουσι­ά­ζο­νται οι μαρ­τυ­ρί­ες αν­θρώ­πων που βί­ω­σαν από κο­ντά, μέ­σα στο σπί­τι τους, την Κόκ­κι­νη βία που ση­μει­ώ­θη­κε κα­τά τη δε­κα­ε­τία 1940-50. Μια βία που δεν ήταν τυ­χαία, αλ­λά ήταν υπο­κι­νού­με­νη, μεθοδευμένη και ορ­γα­νω­μέ­νη από κά­ποια «αθέ­α­τα» κέ­ντρα. Που εκτε­λού­νταν από συ­γκε­κρι­μέ­νους αν­θρώ­πους που ανή­καν σε έναν κα­λο­κουρ­δι­σμέ­νο κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Που ήταν επι­κε­ντρω­μέ­νη σε απλούς, άο­πλους, τα­πει­νούς ανθρώπους και στό­χευε μέ­σω του φό­βου στην τρο­μο­κρά­τη­ση όχι τό­σο αυτών των ιδί­ων και των οικο­γε­νει­ών τους, αλ­λά στην απο­νεύ­ρω­ση και εξου­δε­τέ­ρω­ση ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας. Οι μαρ­τυ­ρί­ες είναι βι­ω­μα­τι­κές χω­ρίς επιχρίσματα τρα­γι­κό­τη­τας ή ωραι­ο­ποί­η­σης. Εξάλ­λου ο θά­να­τος, η βία και ο τρό­μος, ο πό­νος και το δά­κρυ, δεν προσφέρονται ούτε για το ένα ούτε για το άλ­λο.