Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της υποφαινόμενης συγγραφέως έχει αφιερωθεί στη μελέτη του κρυμμένου νοήματος κάθε θρησκευτικού και άλλου μύθου οποιουδήποτε έθνους, μεγάλου ή μικρού, και κυρίως των παραδόσεων της Ανατολής. Η συγγραφέας ανήκει σε κείνους που είναι πεπεισμένοι ότι καμιά μυθολογική ιστορία και κανένα παραδοσιακό γεγονός στις παραδόσεις ενός λαού δεν υπήρξε ποτέ δημιούργημα καθαρής φαντασίας, αλλά ότι καθεμιά απ' αυτές τις διηγήσεις περιέχει ένα πραγματικό, ιστορικό υπόστρωμα. Στο σημείο αυτό η συγγραφέας διαφωνεί με κείνους τους συμβολολόγους, οσοδήποτε μεγάλη και αν είναι η φήμη τους, οι οποίοι σε κάθε μύθο δεν βρίσκουν τίποτα άλλο, εκτός από πρόσθετες αποδείξεις για τις δεισιδαιμονικές τάσεις στη σκέψη των αρχαίων, και πιστεύει πως όλες οι μυθολογίες ξεπήδησαν και δομήθηκαν πάνω σε ηλιακούς μύθους. Τέτοιοι επιφανειακοί διανοητές ξεσκεπάζονται με θαυμαστό τρόπο από τον Τζέραλντ Μάσεϋ, τον ποιητή και αιγυπτιολόγο, σε μια διάλεξή του πάνω στη "Σεληνολατρεία, Αρχαία και Σύγχρονη". Η αιχμηρή κριτική του αξίζει να αναφερθεί εδώ σ' αυτό το σημείο του έργου, γιατί απηχεί πολύ καλά και τα δικά μας αισθήματα που εκφράστηκαν ανοιχτά ήδη στα 1877, όταν γράφτηκε η Ίσιδα Αποκαλυμμένη.