1974-2024 Πενήντα χρόνια από την Τουρκική εισβολή. Το θέμα του θεατρικού αφορά την επόμενη μέρα, όταν πια πάψει ο πόλεμος, όταν ο άνθρωπος έχει χάσει τη γη του, το σπίτι του και όλα του τα προσωπικά αντικείμενα. Όταν χάσει την αυλή του, τα δέντρα του, τη θάλασσα του, τη γειτονιά του, τα παιδιά του, τους φίλους του, τους συγγενείς. Πώς καλείται ο κάθε άνθρωπος να ξαναχτίσει τη ζωή του όχι πάνω σε καθαρή γη, αλλά σε μια γη γεμάτη από συντρίμμια και εκεί, να σπείρει, να χτίσει, με τα τραύματα του ανοιχτά. Πώς βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει, θάβοντας μέσα του όλα όσα νιώθει, το πένθος του και την απώλεια του, από ανάγκη και υποχρέωση απέναντι σε εκείνους που παραμένουν ζωντανοί. Υπάρχει το μεταφυσικό στοιχείο που υπενθυμίζει την ένωση των ψυχών των ανθρώπων σε επίπεδα πέραν του ορατού, εκείνες οι συνδέσεις που μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε ακόμα και όταν δεν υπάρχει η φυσική παρουσία. Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια καθυστέρησης, δόθηκαν οι πληροφορίες και άρχισαν να ξεθάβονται από μαζικούς τάφους οι νεκροί, γίνονται οι απαραίτητες ενέργειες από την αρμόδια υπηρεσία, έτσι ώστε να ταυτοποιηθούν και να παραδοθούν τα λείψανα στις οικογένειες τους. Πενήντα χρόνια μετά γίνονται οι κηδείες για τους νεκρούς και ίσως να μπορέσουν επιτέλους οι συγγενείς να νιώσουν μετά από τόσα χρόνια ό,τι αναπαύτηκαν οι ψυχές των δικών τους. Πενήντα χρόνια μετά μια άλλη ομάδα, οι αιχμάλωτοι του 1974, σήμερα στην πλειοψηφία τους άνω των 65 ετών, υποφέρουν από βεβαρημένη υγεία, συνέπεια όλων όσων σωματικών βασανιστηρίων και ψυχικών τραυμάτων που υπέστηκαν. Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένο αυτό το έργο.